Ey sevgili biliyorum belki “saçma” diyeceksin ama gün gelir de yazamaz, konuşamaz olursam, belleğim de beni bırakıp kor kaçarsa diye şimdiden sana seslenmek istiyorum.

Öyle pek günahım yok sayılır. “Sayılır” diyorum çünkü Londra’da yaptığım farklı işlerden Noel zamanı kesik çam satmayı günahtan sayıyorum. Kimsenin hakkını yemedim, hakkımı da yedirmemeye çalıştım hani. Şu ahir ömrümde çok kötülerle karşılaştım. Kötülük yapmaktan zevk alanları, farkında olmadan kötülük yapan psikopatları, kendisini iyi sanan kötüleri… Bir de kurumsal kötülük ve kötüler var ki bunları biliyoruz zaten. Bazı kötülerle yolum kesişti. Kimisi nasırıma bastı, canımı yaktı, kimisi de yüreğime dokundu parmak izi kaldı. Yıllar sonra anladım annemin “hep iyilerle karşılaş” duasını. Şimdi aynı şeyleri kızlarım için ben diliyorum.

Mektubuma dönersem “belleğim beni bırakıp kor kaçarsa” diyordum, beni bana sıkça hatırlat lütfen. Seni tanımaz olursam dayanamam. Dayanırsam da benim ben, senin sen olduğunun farkında olmadığımdandır. O zaman sakın üzülme, günler hep aynılaşınca da bana kızma n’olur. Bana yaramaz bir çocuk gibi de davranma lütfen. “Üff bak biraz önce söylemiştim ya! Yine mi unuttun?” diye azarlama lütfen. Gömleğin düğmesini atlayarak iliklediysem söylenme lütfen. Gereksiz güldüysem, durduk yere ağladıysam da kızma lütfen. Söylediklerini unuttuysam, aynı soruyu sürekli sorduysam şimdiden özür diliyorum, hoş gör lütfen.

Ey sevgili bana bir zamanlar yazdığım köşe yazılarımı, kitaplarımı göster hep. Çektiğim fotoğrafları anlat. Arkamdan sarıldığın o muzip fotoğrafımız var ya. O hep asılı olsun odamda. Uzun yol arkadaşım Mini’yle zaman geçireyim bazen. Gündüzleri bahçede toprakla uğraşayım. Akşamları da iki tek atayım. Hani “ilaç alıyorsun, içmemelisin” gibi laflar etme gözünü seveyim.

Ben ben ikenki yapmak isteriklerimi yapmamı sağla lütfen. Mesela yılda bir de olsa mutlaka Akşehir’e gitmeliyim. Nasrettin Hoca Mezarlığı’nda annemin ve babamın mezarını ziyaret etmeliyim. Dedelerimden yadigar “Şifa Hamamı”nda yıkansam hoş olur. Etli-ekmek yiyeyim Tekke köyünde. Biliyorum ben hatırlamayacağım belki o asırlık çamları ama onlar mutlaka hatırlar dallarındaki takılı ilk gençlik yıllarımın sloganlarını. Akşehir’in sokaklarını gezmeyi de unutmayalım. Ne de olsa çocukluğum saklı o cumbalı evlerde.

Kapımız dostlara açık olsun hep. Arkadaşlarım gelsin gitsin mutlaka. Her 1 Mayıs’ta meydanlara birlikte gidelim. 6 Mayıs’ta Denizleri, 13 Aralık’ta Erdal’ı ve 26 martlarda da cancazım Muhammet Çankıran’ı mutlaka anmalıyız. Ben ben değilken devrim olursa dünyanın bir yerinde, “benim de sevincim olduğunu” ballandıra ballandıra anlat. Anlattıklarını unutursam da sen yine bıkmadan anlat. Bilmiyorum belleğim ikna olur da geri gelir mi ama “Benim yarım kalan işlerimin olduğunu” söyle dur hep.

İyi ki şimdiden hatırladım bak. Her sabah duş almazsam gün boyu kaşınır dururum. Bir de radyosuz hiç duramam. Duşta bile radyo dinlemeliyim. Hani radyoda “Her Yer Karanlık”, “Rüzgar Kırdı Dalımı” ve “Gönlüm Yaralı” çalarsa sesini hemen aç lütfen. Babamın sevdiği şarkılardı onlar. Sözlerini hatırlamazsam hatırlatıver de eşlik edeyim eski günlerdeki gibi…

Ey sevgili gün gelir de beni bir kuruma emanet etme gereği duyarsan “üzülme” sakın, için rahat olsun. Belleğim gibi senin de benden kaçtığını düşünme asla. Ben şimdiden büyük harflerle yazıyorum bak: BEN DE DÜŞÜNMEM. Sadece yazdığım bu mektubu ver onlara. Akşehir ziyareti zor olur haliyle ama uyarlarına gelirse diğer isteklerimi rica ediver. Sonra benim dopdolu ve farkında bir hayat yaşadığımı, şu anı değil sadece geçmişi unuttuğumun altını çiziver. Beni en çok huysuzlandıran şeyin adaletsizlik, kabalık, terbiyesizlik ve nezaketsizlik olduğunu da belirt. Faşizm, ırkçılık, ayrımcılık, adam kayırma gibi konulara pek girme istersen.

Ey sevgili biliyorum belki “saçma” diyeceksin ama gün gelir de yazamaz, konuşamaz olursam, belleğim beni bırakıp kor kaçarsa seni o halimle bile çok sevdiğimi düşün. Dünyanın daha yaşanılabilir hale geleceğini, eşkıyalığın son bulacağını, aklın ve mantığın iş başında olacağını, herkesin gereksinimine göre tüketeceği günleri göreceğimizi bir tarih evvelinden inançla değil, bilinçle bildiğimi anlat herkese. Ne garip bir ben anlamayacağım ama bana da anlat ısrarla.

Biliyorum çok zor bir durum insanın kendisine bile “hoşçakal” demeden gitmesi ama ben sende hoş kalmak istiyorum. “Kimbilir” diyorum, belki de bu mektup bunu sağlar…

____________

* Yazar, 21 Eylül Alzheimer Günü dolayısıyla sadece empatisini kaleme almıştır.

(acikgazete.com)